Σχολή Ήρεμης Σκέψης

17 Νοεμβρίου του ’73... Στην Αθήνα της Χούντας, η νύχτα είδε το αποκορύφωμα των σφαγών και των εκκαθαρίσεων του διαρκούς χουντικού σκότους... Το σκότος καλύπτει όλες τις ιστορικές νυχτερινές σφαγές: του Αγίου Βαρθολομαίου (24/08/1572), της "Νύχτας των Κρυστάλλων" (09/11/1938). Τέτοιες νύχτες έχουν, για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, ιδιαίτερη συμβολική, και όχι μόνο, αξία. Οι πολίτες στην Ελλάδα, το 1973, έβλεπαν να ξεδιπλώνεται το σχέδιο της Χούντας για τη νομιμοποίησή της. Έγινε το δημοψήφισμα της 29ης Ιουλίου για τη μετατροπή του Συντάγματος σε Προεδρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και, λίγο πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, είχε σχηματιστεί κυβέρνηση - παρωδία υπό τον Σπύρο Μαρκεζίνη, η οποία έπεσε μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Για τα γεγονότα των ημερών εκείνων, του Πολυτεχνείου, τώρα πια, γνωρίζουμε πολλά. Ξέρουμε ότι η συγκεκριμένη αντίδραση, φοιτητών κυρίως, δεν ήταν οργανωμένη. Η επίσημη αριστερά, φερειπείν, δεν είχε κάνει οποιοδήποτε σχεδιασμό και επ’ ουδενί είχε τον

  Θάρρος: η βούληση να με αλλάξω... Δειλία: η βούληση να μην αλλάξω...

  Η πίστη στον Θεό, στο καλύτερο δυνατό… Το καλύτερο πιο δυνατό! Πίστη: υπολογισμός συσχετισμών δύναμης! Για του λόγου το αληθές: Κατά Ιωάννην, 19, 10 -11.

Όταν ο λόγος είναι για τα δικαιώματα της γυναίκας, δεν πρέπει να λησμονούμε ένα πρωταρχικό. Το δικαίωμα της γυναίκας να είναι γυναίκα. Πρόκειται, ουσιαστικά, για το δικαίωμα στην ύπαρξη. Αυτό όταν δεν εμπεδώνεται ως δικαίωμα, τότε κάθε δικαίωμα της γυναίκας δυνάμει καταστρατηγείται. Διαχρονικά η γυναίκα διεκδικεί το δικαίωμά της να είναι γυναίκα! Τα συμπτώματα ανασφάλειας μαρτυρούν για τον βαθμό αυτάρκειας μιας γυναίκας... Όσο μεγαλύτερη η πρώτη, τόσο ισχυρότερη η δεύτερη!  Γυναίκα είναι η ζωή ... όπως είναι!  Ζωή είναι η γυναίκα ... όπως είναι! Οι γυναίκες, η ζωή επίσης, η αλήθεια, είναι πάντα αυτό που φαίνονται... Πάντα, δηλαδή, κάτι άλλο!                                                                                                Η γυναίκα λέει περισσότερα απ' όσα εννοεί... Και εννοεί περισσότερα απ' όσα λέει! Μια γυναίκα είναι φυσικών διαστάσεων πραγματικότητα... Αδιάστατη δηλαδή, όπως ο άνεμος ή ένας σεισμός...                                                             

  "Είμαι ποιητής", είπε ο πρώτος. Κι αμέσως οι μάσκες ανέβηκαν. Όλοι με τη σειρά αναφωνούσαν: "κι εγώ ποιητής", "εγώ καλλιτέχνης", "εγώ συγγραφέας", "εγώ σοφός". Κι ο άλλος; Ποιός; Κείνος παράμερα, που ακούει. Α, εκείνος! Εκείνος είναι ποιητής...         Ι.Σ. Χριστοδούλου